Η αντίστροφη μέτρηση για την Ελλάδα ξεκίνησε από εκείνον τον Οκτώβρη, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου πατούσε πόδι στην εξουσία .
Ο Παπανδρέου ο Γ” της δημοκρατευομένης δυναστείας, ήταν το μέγα ελληνικό ατόπημα .
Καθοδηγούμενοι οι Έλληνες τότε από τις τηλεοράσεις, που έχαιραν ακόμη αξιοπιστίας, όχι όπως σήμερα που έχουν καταστεί πατσαβούρια τα λόγια τους, καθοδηγούμενοι, παρέδωσαν το τιμόνι της χώρας στον πλέον ανίκανο.
Είναι η ώρα αυτή που τα γράφω και αναγκάζομαι να τον στολίσω μόνο με το κοσμητικό ανίκανος.
Ο ανίκανος λοιπόν , με σύστημα χρεοκόπησε τη χώρα και ντυμένος με κουστουμάκι ατσαλάκωτο, με μωβ γραβάτα , μας πέταξε εκεί, στα νερά του Καστελόριζου .
Γρήγορα βρεθήκαμε στα παγωμένα άγρια κύματα του Ατλαντικού. Όλοι ξέρουμε τις στιγμές που ζήσαμε, τα χρόνια που περάσαμε, τις φωνές στα κανάλια, την ανεργία που εξαπλωνόταν και τους δημοσιογράφους να φωνάζουν κάθε φορά που βρίσκονταν οικογένειες στο δρόμο.
«Μα πως θέλετε να γίνουμε μια ανταγωνιστική χώρα;»
«Μπήκαν πολλοί στο δημόσιο».
Δεν μπήκαν μόνοι τους.
Λες και δεν τους είχαν διορίσει αυτοί έναντι ψήφων.
«Οι ξένοι απαιτούν να φύγετε από τις δουλειές σας για να μπορούμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί».
Πετάχτηκαν όλοι στο δρόμο αλλά ανταγωνιστικοί δεν γίναμε .
Και ποτέ δε μας είπαν με ποιον να ανταγωνιστούμε και γιατί .
Απλά κάθε τόσο μας λέγαν ότι η Βουλγαρία έχει πολύ πιο χαμηλούς μισθούς .
Τι θα γινόμασταν λοιπόν εμείς αν διώχναμε τους μισούς απ” τις δουλειές τους ;
Γερμανία ; Μεγάλη Βρετανία; Δανία; Σουηδία ;
Ποιοί είμαστε;
Ξεχάσαμε ποιοί ήμασταν και προσπαθούσαμε να γίνουμε αυτό που έπρεπε να είμαστε , αλλά που δεν ξέραμε και ποιο ήταν αυτό.
Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι, τα βουνά, οι λόγγοι, τα λαγκάδια;
Η χώρα αυτή είναι χώμα εύφορο, καρδιά ανοιχτή και νους ανυπότακτος.
Αυτο είναι το μείγμα μας. Αυτά είναι τα τρία εργαλεία μας με τα οποία εμείς μπορούμε να φτιάξουμε τον κόσμο .
Και που βρισκόμασταν τον Οκτώβρη του 2009 ;
Η πράσινη συμμορία συνέχιζε να κατατρώει τις σάρκες της χώρας .
Καταβρόχθιζαν τα ΕΣΠΑ, πέρναν τερατώδεις προμήθειες από όλα, μα όλα, μα όλα τα δημόσια έργα, υπερκοστολογούσαν τα πάντα , προστάτευαν τις δικές τους εταιρείες που πλήρωναν το κόμμα με μαύρα λεφτά, οι τσάντες με το μαύρο χρήμα περπατούσαν αδιάφορες μέσα στους δρόμους της πόλης .
Λεφτά υπάρχουν. Ναι, στις μαύρες τσάντες τους.
Η απόλυτη διάβρωση . Μία κάστα πολιτικών αγκαλιά με συγκεκριμένους ανθρώπους , με δημοσιογράφους και κανάλια στην υπηρεσία τους, με σεκιουριτάδες και αστυνομικούς να τρώνε ανενόχλητοι στα εστιατόρια.
Αφού ρευόντουσαν κάναν και μια δήλωση για το ότι δεν θα πάνε χαμένες οι θυσίες των Ελλήνων.
Και δικαστές στις υπηρεσίες τους.
Αυτά συνέβαιναν επί της δυναστείας του Παπανδρέου του Γ”, ο οποίος είχε διαδεχτεί τον Καραμανλή τον Β”, της δυναστείας των Καραμανλήδων της δημοκρατευομένης δυναστείας.
Πέντε χρόνια η χώρα μαρτύρησε. Τα πάνδεινα.
Όμως όλοι αυτοί ήταν υπεύθυνοι. Η περιπέτεια άρχισε τους τελευταίους πέντε μήνες . Όντως, τότε ξεκίνησε η περιπέτεια.
Η περιπέτεια επιστροφής στην κανονικότητα.
Διότι όταν φτάσεις να θεωρήσεις ως κανονικό τον Παπανδρέου , ως κανονικό το μνημόνιο, ως κανονικό τον Σαμαρά που ήταν ενάντια στο μνημόνιο και υπέγραψε το δεύτερο και χειρότερο, αν θεωρήσεις κανονικό τον Καρατζαφέρη, όταν θεωρήσεις κανονικό το δίδυμο ΠΑ.ΣΟ.Κ.- Νέα Δημοκρατία στην εξουσία , σίγουρα καθετί άλλο είναι περιπέτεια .
Η χώρα μας πήρε μια απόφαση . Ποιά ;
Να ζήσει μια κανονική ζωή μέσα στην Ευρώπη . Όχι απλώς να παρευρίσκεται στην Ευρώπη. Γιατί φτάσαμε να είμαστε χωρίς να είμαστε, να υπάρχουμε χωρίς να υπάρχουμε .
Δεχόμαστε ως κανονικό τον Σόιμπλε και την Μέρκελ μόνο και μόνο επειδή αυτοί είναι δυνατοί.
Το αφεντικό έχει πάντα δίκιο. Είναι μια πλευρά του Έλληνα κι αυτή, είναι μία πλευρά της σκέψης μας .
Δεν άκουσα μια λέξη για αυτούς, τους δανειστές μας, απ” τους εκπροσώπους του ΝΑΙ. Λέξη. Μόνο κάτι μισόλογα.
«Κάναν λάθη κι αυτοί».
Ίσα- ίσα για να το πούνε, για να δικαιολογήσουν την μαύρη προπαγάνδα που θα ακολουθούσε. Αυτοί που σίγουρα δεν φταίνε είναι οι δεξιοπασοκοποταμίσιοι.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην συγκέντρωση του Ναι δεν παραβρέθηκε κανένας απο αυτούς που υπεγράψαν τα μνημόνια. Απ΄αυτούς που είχαν πει το ΝΑΙ όλα αυτά τα πέντε χρόνια. Ντράπηκαν; Έστειλαν τον Πύρρο Δήμα, τον Νίκο Αλιάγα, μια γυναίκα που άκουσα να βροντοφωνάζει: θέλω να έχω λεφτά να πληρώνω τους υπαλλήλους μου.
Περίεργο λοιπόν πως όλοι οι εκπρόσωποι του ΝΑΙ των πέντε χρόνων ήταν απόντες από το ΝΑΙ της επόμενης μέρας.
Αύριο όμως η Ελλάδα δεν αποφασίζει για τους πέντε μήνες . Αύριο η Ελλάδα αποφασίζει για τα πέντε χρόνια…
Αν πει το ΝΑΙ τι θα σημάνει αυτό;
Ότι επιστρέφει ο Σαμαράς και πιάνει τη χώρα από κει που την άφησε ;
Οτι η χώρα θα ζήσει ξανά αυτά που έζησε τα προηγούμενα πέντε χρόνια ; ότι ο λαός θα πει θα πει συγνώμη, έκανα λάθος «ήμαρτον κ. Σαμαρά, ήμαρτον κ.Παπανδρέου, θέλω την ζεστή αγκαλια του κ. Βενιζέλου;
Δεν αρκεί να υπόσχεσαι ΝΑΙ στην Ευρώπη, Πρέπει να υπόσχεσαι ΖΩΗ στην Ευρώπη.
Πρέπει να υπόσχεσαι δουλειά στην Ευρώπη.
Δεν πρέπει να υπόσχεσαι ότι θα ξαναδιώξεις τις καθαρίστριες για να είσαι στην Ευρώπη . Για να δικαιώσεις τον Τόμσεν και την Τρόικα.
Δεν θέλει ο Έλληνας να συνεχίσει να ζει έτσι.
Οι τηλεοράσεις, οι εφημερίδες, όλοι φωνάζουν να ακούσουμε τη φωνή της Ευρώπης.
Όμως έχουν χάσει την αξιοπιστία τους. Για έναν απλό λόγο. Γιατί στηρίζουν αυτούς που ο λαός έφτυσε κατάμουτρα.Τους σκουπίζουν απ” τα φτυσίματα του λαού και τους ξαναπροβάλλουν .
Θέλουν να ξαναφέρουν την ιστορία στο σημείο που βόλευε αυτούς.
Δυνατός ο φόβος στο να αναποδογυρίζει αισθήματα αλλά η ανάγκη του αέρα, η ανάγκη της ανάστασης είναι αυτή που τώρα καθοδηγεί τα βήματα.
Ο Έλληνας έχει πάντα μια μέση σκέψη, και είναι αυτή που τον βοηθάει να πλέει.
Βαράς το κουπί στα δεξιά, βαράς το κουπί στα αριστερά, πάει μία η βάρκα απ” τη μια, μία απ” την άλλη και έτσι ήσυχα αρμενίζεις.
Όταν όμως βαράς κουπί και λιμάνι δεν βλέπεις , τότε εκεί, καταμεσής στο πέλαγο σταματάς και σκέφτεσαι να γυρίσεις πίσω ,να αλλάξεις πορεία ,να ονειρευτείς ποιό είναι το λιμάνι που θες να πας και να το φερεις κοντά σου με της ψυχής σου το δίκαιο και της φαντασίας το αλάθητο;
Πρώτα ονειρεύεσαι να πας στο φεγγάρι κι ύστερα βρίσκεις τον τρόπο και τον δρόμο.
Οι Έλληνες πάνω από πέντε χρόνια τώρα τραβάνε κουπί.
Χωρίς να πηγαίνουν πουθενά..
Η τρύπια βάρκα μας παίρνει νερά.
Μια κίνηση απομένει.
Να θυμηθείς ποιος είσαι και που πας.
Κι αν τον έχουν χάσει τον δρόμο τα ματια σου, μύρισε.
Είναι πολύ δυνατή η μυρωδιά του θυμαριού,της λεβάντας,του χαμομηλιού.
Είναι πολύ δυνατό το φως τ” ουρανού.
Το βλέπει ακόμα κι ο τυφλός.
Η Ελλάδα δεν είναι τόπος να χαθεί.
Δεν χάθηκε τόσους αιώνες.
Η χώρα αυτή ήταν Οδηγός, δεν ήταν ακόλουθος.
Θα βρούμε το νήμα.
Κοιτάς στα μάτια τον Ντάισελμπλουμ.
Κοιτάς στα ματια τον Τσίπρα.
Κι αποφασίζεις σε ποια Ευρώπη θες να ζήσεις.
https://www.altsantiri.gr/