Η ελπίδα δεν έρχεται, λόγω traffic στους αυτοκινητόδρομους της Γερμανίας.
του Νίκου Μωραΐτη
Να το λοιπόν το τρίτο Μνημόνιο, το πρώτο αριστερό.
Σήμερα που το έχουμε μπροστά μας πια, έτοιμο προς ψήφιση, σκέφτομαι όσα περάσαμε.
Την προεκλογική περίοδο του Ιανουαρίου, που δεν ξέραμε αν ο λαός θα κάνει το μεγάλο βήμα ή θα τον μεταστρέψουν τα ΜΜΕ.
Το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου:
-Ναι μάνα, η Αριστερά είναι κυβέρνηση!
-Έζησα να το δω αυτό, αγόρι μου!
Το βράδυ της 3ης Ιουλίου στο Σύνταγμα. Μία πρωτόγνωρη θάλασσα από «όχι».
Το βράδυ της 5ης Ιουλίου. 61,3% «όχι» με τις τράπεζες κλειστές. Ποιος άλλος λαός το κάνει αυτό;
Και μετά, η προσγείωση. Η συμφωνία. Άνθρωποι που ήμασταν μία γροθιά να τσακωνόμαστε αν ο Τσίπρας έκανε καλά που υπέγραψε ή όχι.
Δεν με εξαπάτησε ο Τσίπρας. Ξέρω ότι κανείς δεν θα έφερνε κάτι καλύτερο, γιατί κανείς ποτέ δεν διαπραγματεύτηκε έτσι. Για τόσο χρόνο, με τόσο σθένος και τόση οδύνη. Τα όνειρα με εξαπάτησαν.
Γιατί όταν ο Χατζηνικολάου ρωτούσε τον Τσίπρα «κι αν δεν δεχτεί τις προτάσεις σας η κυρία Μέρκελ;» κι εκείνος απαντούσε «θα τις δεχτεί, κύριε Χατζηνικολάου, γιατί η Ιστορία της Ευρώπης έχει γραφτεί μέσα από μεγάλες διαφωνίες και μεγάλους συμβιβασμούς», εγώ το πίστευα.
Πίστευα, με άλλα λόγια, στη δημοκρατική παράδοση της Ευρώπης. Το όνειρο που τέλειωσε είναι ακριβώς αυτό. Και χρωστάει όλη η δημοκρατική μειοψηφούσα Ευρώπη στον Τσίπρα το ότι τράβηξε την κουρτίνα και έδειξε το ευρωπαϊκό πτώμα.
Είχαμε επενδύσει σε εκείνον ένα ευρωπαϊκό όνειρο. Μας ξεσκέπασε έναν ευρωπαϊκό εφιάλτη.
Δεν φταίει εκείνος που τα πράγματα είναι έτσι. Ούτε εκείνος ούτε εμείς διαλέξαμε να γεννηθούμε σε μία τέτοια Ευρώπη. Εδώ ζούμε όμως.
Η Ελλάδα, μικρό αμάξι. Με το ζόρι πιάνει τα 100 και τη βάλανε να τρέξει στην πίστα με τις Mclaren και τις Ferrari.
Η ελπίδα δεν έρχεται, λόγω traffic στους αυτοκινητόδρομους της Γερμανίας.
Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε σε ποιο δρόμο τρέχουμε. Αυτόν τον γκρίζο, που δεν βγάζει στον γκρεμό, αλλά ούτε και στο ξέφωτο των ονείρων μας.
https://www.altsantiri.gr/