«οφις έδηξεν Θετταλόν και αντί θανείν Θετταλός έθανεν οφις»
(το φίδι δάγκασε τον Θεσσαλό και αντί να πεθάνει ο Θεσσαλός πέθανε το φίδι)
Ο Θεσσαλός Πρωθυπουργός της Πατρίδας μας στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας από το Μορφοβούνι Καρδίτσας έμεινε στην ιστορία ως «Ο Μαύρος Καβαλλάρης, ο γενναίος της πατρίδος, ο σωτήρας των προσφύγων, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος που πέθανε στην «ψάθα».
Από μικρός, διαβάζοντας και μαθαίνοντας την ιστορία του μέσα από το βιβλίο που έγραψε γιαυτόν ο Ιωάννης Πεπονής, πατέρας του Αναστάσιου (Σάκη) Πεπονή, μετέπειτα Βουλευτής και Υπουργούς του ΠΑΣΟΚ (Επί Ανδρέα Γεωργίου Παπανδρέου) και μεγαλώνοντας, εντυπωσιασμένος από την ζωή του Στρατηγού και από την αποδεδειγμένη ανιδιοτέλειά του και την λιτή σχεδόν σπαρτιάτικη ζωή του, μου έκανε αφάνταστη εντύπωση το γεγονός ότι καμμία ή ελάχιστη αναφορά γίνονταν στον τιμιότερο των τιμιοτέρων πολιτικών και πρωθυπουργών της χώρας μας.
Ασχολούμενος με τα κοινά και γνωρίζοντας από κοντά πολλούς από τους σύγχρονους πολιτικούς, άρχισα να αντιλαμβάνομαι γιατί καμμία ή έστω ελάχιστη αναφορά γίνεται στον Πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα
Στους σύγχρονους πολιτικούς (που είναι χωμένοι στην διαφθορά, που είναι μαθημένοι στα ακριβά «δώρα», που θέλουν να ζούν πλουσιοπάροχα, που εκλέγονται από το ρουσφέτι και στηρίζουν την εκλογή τους στην ομηρία και εξάρτηση των ψηφοφόρων τους), ο Νικόλαος Πλαστήρας ήταν κακό-κάκιστο πρώτυπο.
Γιατί να μιλήσει κάποιος από τους πολιτικούς (που προήλθαν από την «γενιά του Πολυτεχνείου» και διοίκησαν από το 1974 και επέτεινα τον τόπο και τον οδήγησαν στην οικονομική υποτέλεια, τον ευτελισμό, και έφεραν την πολιτική σε κατάσταση πλήρους απραξίας ενώ έφτασαν τον λαό, που υποτίθεται εκλέχθηκαν να υπηρετήσουν στην απόλυτη φτώχεια και οικονομική ανέχεια) για τις ΑΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΛΑΣΤΗΡΑ;
Γιατί να ξυπνήσουν τον αποκοιμισμένο από τα λόγια τους λαό αναφερόμενοι σε έναν πολιτικό και Πρωθυπουργό που ξεχώρισε για την ποιότητά του και δεν ήταν σαν τα μούτρα τους;
Σιγά να μην ήθελαν να προβάλλουν ως πρότυπο έναν άνθρωπο που ήταν τελείως διαφορετικός από αυτούς, που δεν τα άρπαζε, που δεν πλούτιζε παράνομα, που δεν έπαιρνε μίζες.
Σιγά να μην προβάλλουν την ηθική, την εντιμότητα και την αρετή του Νικόλαου Πλαστήρα που ούτε οι πολιτικοί του αντίπαλοι ποτέ δεν αμφισβήτησαν.
Φοβούνταν γιατί αμέσως θα γίνονταν σύγκριση με την άσωτη δική τους ζωή και θα κινδύνευε η μαρμήτα τους.
Ποιος όμως ήταν πραγματικά ο Νικόλαος Πλαστήρας.
Ας αναφερθούμε σε ορισμένα περιστατικά της ζωής του.
Ο εκδότης και δημοσιογράφος Δ.Λαμπράκης του «δώρισε» κάποτε ένα ωραίο χρυσό στυλό. «Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου, είπε και ζήτησε να το στείλουν πίσω». Μα θα προσβληθεί, του είπαν. «Δεν πειράζει. Δε θέλω δώρα γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!». Το 1952, ενώ ήταν πρωθυπουργός, ήταν άρρωστος στο σπίτι του. Εκεί τον επισκέφτηκε η βασίλισσα Φρειδερίκη. Όταν μπήκε στο λιτό διαμέρισμά του, εξεπλάγη σαν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο, αντί αναπαυτικού κρεβατιού όπως περίμενε. «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό; τον ρώτησε με οικειότητα και η απάντηση ήταν αφοπλιστική. «Συνήθισα Μεγαλειοτάτη το ράντζο από το Στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ……». Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, πήρε την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει ιδιόκτητο σπίτι, με τη λήψη δανείου. Πήγε σε μια τράπεζα, μίλησε με τον διοικητή, ο οποίος απόρησε λέγοντας. «Δεν έχει σπίτι ο Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ότι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!». Πήρε ο Μοάτσος το σχετικό έντυπο για να το συμπληρώσει και να το υπογράψει ο Πλαστήρας. Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Αντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα θα βγώ στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ ο συνταξιούχος πήρα δάνειο για σπίτι;». Εσκισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε. Αρρωστος από φυματίωση σε ένα σπιτάκι κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο (Μετς) του πρότειναν να του βάλουν τηλέφωνο και αρνήθηκε λέγοντας: «μα τι λέτε, η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;». Είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα «Πλαστήρας» όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιϊας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πως λέγεται: Επειδή αυτός δίστασε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε δύο και τρείς φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Με πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι ο αδελφός του. Όταν η αίτηση ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε και τον επέπληξε. Απαγόρευσε δε, να αποδεχθεί αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και πράγματι ο αδελφός του δεν την αποδέχθηκε.
Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω; Σκάβω για να καλοτρώγω;». Όταν πέθανε δεν άφησε σπίτια, ακίνητα ή καταθέσεις. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη «όλα για την Ελλάδα!». Στα ατομικά του είδη βρέθηκαν ένα χρεωστικό του Στρατού (Υπ.108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με τη σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, για να μην χρωστά στην πατρίδα». Ακόμη και το νεκρικό του κοστούμι, ήταν δώρο του φίλου του Διονύση Καρρέρ.
Αυτή είναι η Ελλάδα που αναζητούμε και για αυτή την Ελλάδα θα πολεμάμε μέχρι τέλους και θα ψάχνουμε ένα πολιτικό σαν τον Θεσσαλό Πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα. Ισως τότε να αλλάξει η μοίρα μας και το κακό ριζικό μας.
Κλείνοντας επίσης τονίζω ότι ο Νικόλαος Πλαστήρας ήταν Θεσσαλός, δηλαδή υπερήφανος, αγύριστο κεφάλι, έντιμος, ενάρετος, πείσμων, εργατικός και τίμιος, που δεν τον άγγιζε τίποτα.
Και μην ξεχνάμε ότι οι συγγραφείς της αρχαιότητας έγραφαν για τους Θεσσαλούς
«ΟΦΙΣ ΕΔΗΞΕΝ ΘΕΤΤΑΛΟΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙ ΘΑΝΕΙΝ ΘΕΤΤΑΛΟΣ ΕΘΑΝΕΝ ΟΦΙΣ»
Δηλαδή το φίδι τσίμπησε Θεσσαλό και αντί να πεθάνει ο Θεσσαλός, πέθανε το φίδι.
Άρθρο Θωμά Μαργαρίτη
Του Δικηγόρου, τ. Δημάρχου, τ. Προέδρου Δικηγορικού Συλλόγου και νυν Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Δράμας