Aπό την Σοφία Εφθυμιοπούλου
Συγκλονιστικό κείμενο. Διαβάστε το:
" ... Δευτέρα... Ξυπνάς και πάλι όλα στη θεσούλα τους… Ζωούλα… Δουλίτσα… Σπιτάκι…
...Το σπίτι κρύο, τα καύσιμα πανάκριβα, δουλειά δυο ώρες την ημέρα, αλλά δεν πειράζει… Μένεις Ευρώπη.
...Φοράς ανάποδα το τρύπιο σώβρακο, το μπαλωμένο σου παντελόνι, το περσινό πουκάμισο, αλλά δεν πειράζει… Μένεις Ευρώπη…
...Κατεβαίνεις τις σκάλες, απλήρωτα τα κοινόχρηστα, κομμένο το ρεύμα, αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.
…Σκέφτεσαι για μια στιγμή το πατρικό σου που στο πήρε ο 'Ενφιας και τους παππούδες γονείς σου που τη βγάζουν ζόρικα στο χωριό, αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη…
...Θα μπεις στον κουβά σου, θα πας για καύσιμα, θα βάλεις ένα δεκάρικο για να σου βγάλει την απόσταση μέχρι τη δουλειά… Εχεις ακόμα εσύ κι άλλοι κάποιοι, όσοι δεν έχουν, κρίμα… Δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.
…Βλέπεις τα κάγκελα πάλι μπροστά στον Άγνωστο… φυλακισμένος μοιάζει, η Βουλή των Ελληνάκων φρούριο… Αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη...
...Όλα υποκοριστικά… ζωούλα, δουλίτσα, σπιτάκι, παιδάκια.
Όλα υποκοριστικά, μην τυχόν και τα δουν και του τα πάρουν.
ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ λοιπόν. Αλλά μην λες πως δεν σ’ αρέσει στα τέσσερα κι επαναληπτικώς εις αεί.
Κι όταν γεράσεις και τα παιδιά σου σε ρωτήσουν, τι σημαντικό έκανες στη ζωή σου, απάντα με παρρησία:
«Ε… ναι… Έζησα τη ζωούλα μου ησύχως κι επιτυχώς»