Από τη Ζωή Κουσάκη
Με αυτή την άποψη η Franca Sozzani, διευθύντρια της ιταλικής Vogue, ανοίγει το ντοκιμαντέρ «Diana Vreeland: The Eye Has to Travel», που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό και αφορά το συνολικό έργο της, με τρεις κύριους άξονες: Τα χρόνια του Harper's Bazaar ως fashion editor, της Vogue ως διευθύντριας και του Metropolitan Museum of Art ως συμβούλου. Δυστυχώς, δεν μπορούμε, λόγω έλλειψης χώρου, να αναφερθούμε εκτενώς στα πολλά της κατορθώματα, στις πολλές της πρωτιές. Ομως, θα επικεντρωθούμε στα σημεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς της, που δίχως αυτά, αυτές οι πρωτιές δεν θα μπορούσαν να επιτευχθούν.
Η Vreeland, αυτοδημιούργητη κοσμήτωρ της μόδας του 20ού αιώνα, πρότεινε έναν τελείως καινούργιο τρόπο στα περιοδικά, που προερχόταν από τον μοναδικό τρόπο σκέψης της. Από μικρή ήταν παθιασμένη με τον χορό («Ο Diaghilev ήταν τακτικός επισκέπτης στο σπίτι μας»), με το διάβασμα («διάβαζα τα πάντα· θα μπορούσα να διαβάσω και τον τηλεφωνικό κατάλογο, αν τον έβαζες μπροστά μου») και φυσικά με το Παρίσι («το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να κανονίσεις να γεννηθείς στο Παρίσι. Ολα τα υπόλοιπα ακολουθούν με έναν φυσικό τρόπο»).
Ο τρόπος που μιλούσε ήταν δυναμικός, καθώς ασκούσε επιρροή στους «ακροατές» της και χρησιμοποιούσε τα χέρια της με έναν θεατρικό τρόπο ώστε να δώσει έμφαση σε αυτό που λέει. Η κινητήρια δύναμή της ήταν το πάθος για τη ζωή· μεταφραζόταν ως ένα πολύ έντονο συναίσθημα που δίχως αυτό δεν μπορούσε να ζήσει. Ηταν το «Raison d'etre» της, o λόγος να ζει. «Passion for passion», συνήθιζε να λέει. «Ετσι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, να πας παντού».
Με την πρωτότυπη στήλη «Why don't you...» στο περιοδικό Harper's Bazaar, επιβεβαίωνε συνεχώς τη διαφορετικότητα του μυαλού της. «Ηταν μάλλον κάπως επιπόλαιη. Ευτυχώς, δεν θυμάμαι τα περισσότερα από όλα όσα έχω γράψει, ήταν όμως όλες πολύ αληθινές και δοκιμασμένες ιδέες: «Γιατί δεν έχεις το πιο ωραίο περιδέραιο στον κόσμο φτιαγμένο από τεράστια κοφτερά ροζ κοράλια και μεγάλα σιβηρικά σμαράγδια;» «Γιατί δεν ξεπλένεις τα ξανθά μαλλιά των παιδιών σου με ?νεκρή? σαμπάνια ώστε να κρατήσουν το χρυ-σό τους χρώμα, ακριβώς όπως το κάνουν στη Γαλλία;» Ηταν στο μέσον της οικονομικής κρίσης και υπήρχε μια φωνή που υποστήριζε όλα εκείνα που θα σε έκαναν για λίγο να την ξεχάσεις.
Η ίδια εφηύρε αργότερα μια νέα θέση στα περιο-δικά. Αυτή της fashion editor. «Ηταν μια σημαντική θέση για την εποχή εκείνη, καθώς δεν ήμουν κάποια fashion editor. Ημουν η μία και μοναδική fashion editor». Μία από τις αξίες της, στην διευθυντική της καριέρα, ήταν η πειθαρχία της. Οι συνεργάτες που δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τον ρυθμό και τη ζωντάνια της, απλώς αγνοούνταν. Οι υπόλοιποι που μπορούσαν να την καταλάβουν, είχαν την εύνοιά της και φυσικά την τύχη να εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους στο πλευρό της. Τους πίεζε πολύ για να τεστάρει τα δημιουργικά τους όρια, βγάζοντας στην επιφάνεια ταλέντα τους, που ούτε οι ίδιοι ήξεραν ότι είχαν.
Η Diana Vreeland είχε έναν στόχο: Να μοιραστεί με όσο περισσότερους μπορούσε το όραμά της για τη μόδα, παρουσιάζοντας όχι μόνο τα ρούχα ως... ρούχα, αλλά ως έναν νέο τρόπο προσέγγισης της ζωής ο οποίος μπορούσε να σου δώσει την ελευθερία να ονειρεύεσαι. Και το κατάφερε. Μέσω του κόσμου της, μας δόθηκε η δυνατότητα να ζήσουμε σε άλλους κόσμους, να διδαχθούμε και να κατανοήσουμε την εύπλαστη πλευρά της ζωής, όπως εύπλαστη είναι άλλωστε και η ομορφιά.
Με το εκπαιδευμένο μάτι της, άνοιξε τους ορίζοντες των αναγνωστών και τις πόρτες της ελευθερίας στη φαντασία. Οι εικόνες που δημιούργησε και τα κατορθώματά της θεωρούνται σήμερα φρέσκα και σχετικά με την εποχή μας, όπως ήταν και τότε.
https://www.imerisia.gr/