Μια φορά κι έναν καιρό, παραμονές Χριστουγέννων έκανε κρύο τσουχτερό και ήταν σκοτεινά από την καταχνιά. Ακούγονταν ο κόσμος που πήγαινε κι ερχόταν έξω στα δρομάκια , τρίβοντας τα χέρια και χτυπώντας τα πόδια στο λιθόστρωτο για να ζεσταθούν πηγαίνοντας να προσκυνήσουν στο εκκλησάκι της Αγ. Βαρβάρας και να ρίξουν το καραβάκι στη λίμνη (έτσι θέλει το έθιμο) .
Το ημερολόγιο δείχνει 3 Δεκεμβρίου. O καιρός είναι βροχερός και τα κεριά τρεμοπαίζουν στην καφετιά, βαριά ατμόσφαιρα. Βλέποντας το σκούρο σύννεφο να χαμηλώνει κατά την Αγία Βαρβάρα σκοτεινιάζοντας το καθετί, θα ’λεγε κανείς πως η φύση εκεί κοντά και σκαρφιζόταν κάτι τρομερό.
Ξαφνικά ήρθε κάτι που μόνο αυτό απ’ όσα ξέρω μέσα στο μακρύ ημερολόγιο του χρόνου ,έφερε λάμψη,χαρά και χαμόγελα, όπου άντρες , γυναίκες και παιδιά σαν μια ψυχή, ανοίγουν λεύτερα τις καρδιές τους και αναλογίζονται τους άλλους σαν πραγματικούς συνοδοιπόρους προς την ευτυχία και το όνειρο.
Ήρθε το παραμύθι της ονειρούπολης, ευλογημένη να είναι και να μοιράζει χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων.
Μαρία Τσαγκουρίδου
Το επίσημο Πρόγραμμα της Ονειρούπολης Δράμας 2014 - 2015
